فکر می کنم شکل کاکتوس شده ام.
در این بی آبی و خشکی ریشه هایم را سخت به این دنیا دوانیده ام و با لجاجت روی زمین ماندگار شده ام.
وقتی تیغ های وجودم روحی را زخمی کرد، به این باور رسیدم که یک کاکتوس شده ام.
روحی که می گفت: "تو یک رز زیبا هستی و گلبرگ های لطیف و عطر خوش رز بودنم را به من یادآور می شد."
تمام تلاشم را می کنم که یک کاکتوس نباشم اما گاهی فکر می کنم کاکتوس بودن خیلی هم بد نیست.
کاکتوس هم می تواند گل بدهد حتی زیباتر از گل یک رز آتشین.
شاید باید برای کاکتوس بودن تلاش کنم.
****
روح مهربان که زخم خورده ی تیغ هایم هستی، کاکتوس، گناهش در تیغ هایش است.تیغ هایش گناهکارانِِ ِ بی گناهند.
کاکتوس ها زخم بر جای می گذارند، طبیعتشان این است.
اما کاکتوس ها هم مهربان هستند.
یکی صریح وساده بگوید
من بی گذشته ی بی دست و پا
سر از زیر کدام بته درآورده ام
که این همه آغشته ام
به بوی غار و مار و گندم و ریواس
حین بلوغ
من از سه مرد
سه ضربه ی جانانه خورده ام
گمان من این بود
که تخم مرا باد پراکنده روی کعبه ی آمال کهکشان
تا این که سیلی مردی مرا به هوش آورد
و بعد
دیدم که دور خورشید کوچکی
هی گیج می خورم
بعد
یک نفر که شبیه خودم بود
روی پیشانی ام نوشت:بوزینه
و با صداقت بی شبه اش مرا هدایت کرد
به سمت چراگاه گله های نخستین
و کاش بدانی
چه قدر مایلم احساس له شدنم را
بلندتر از صدای گریه ی ابری گرفته بگویم
وقتی که مرد سومی آمد
و فال مرا دید
و گفت که من
به خودم هم دروغ می گویم
داشتم می گفتم ،هر گندی که توی این عالم هست زیر سر آدم هاست.هنوز هم به این حرف اعتقاد دارم اما این موضوع چیزی را درباره ی عوضی بدون این دنیا تغییر نمی دهد.
در واقع یکی از دلایل عوضی بودن این دنیا این است که آدم هایش هر غلطی- واقعا و به معنای حقیقی کلمه«هرغلطی» - که خواسته اند کرده اند.شرط می بندم که اگر غلطی هست که نکرده باشند به خاطر دلسوزی و شرافت و این جور چیزها نبوده.لابد نتوانسته اند بکنند.این چیزی نیست که من تازه کشفش کرده باشم.
هزاران سال است که هر کسی ذره ای شعور داشته باشد این را فهمیده.
منبع:کتاب حکایت عشقی بی قاف بی شین بی نقطه(مصطفی مستور) -ص 22